Toen ik gisteren bij een interne bijeenkomst van één van mijn huidige opdrachtgevers mocht aansluiten, bedacht ik me hoe groot cultuurverschillen in organisaties kunnen zijn. Ik was getuige van een inspirerende, uitermate verbindende en betekenisvolle speech door de hoogste baas van de organisatie. Beeldend en bezielend beschreef zij de mijlpalen die de organisatie had behaald en de oproep om de schouders eronder te zetten in 2020. Woorden als werkplezier, talent en ‘samen’, resoneren. De sfeer onder de medewerkers was warm, fijn. Dan volgt tijdens de presentatie een indrukwekkende stilte bij de nagedachtenis aan de overleden collega’s het afgelopen jaar. Wow. Alhoewel ik niemand uit dat rijtje kende, stond ik daar met een dikke strot. Wat een prachtige uiting van respect voor het human capital van de organisatie. De afgelopen jaren heb ik zowel in de profit- als non-profitsector gewerkt. En beide typen organisaties hebben zo hun charme, maar de verschillen kunnen groot zijn. Enorm. Ik merk in ieder geval dat daar waar ‘de medewerkers voelen dat zij de organisatie zijn’, er geestkracht loskomt. Maar ook samenhang is voelbaar. Een veilige werkomgeving en actief luistergedrag van de leiding is bij dergelijke organisaties kenmerkend en opvallend. ‘De mens’ centraal in plaats van ‘de taak’. Dan denk ik aan de literatuur van Boonstra over organisatiecultuur. Ik prijs me gelukkig dat ik vanuit mijn rol mag blijven observeren en adviseren wat effectief leiderschap en een gezonde werkcultuur betekent, voor het succes van organisaties.
Blog: over bedrijfsculturen gesproken
